JongerenBoostcamp Frankrijk
Het JongerenBoostcamp
Een aantal weken terug ging ik met Stichting Kinderdroomwens mee naar Frankrijk op het JongerenBoostcamp. Het begon als een middag van kennismaking in Nijmegen met de andere jongeren die meegingen. Van tevoren was ik wel een beetje zenuwachtig. Het idee om open te zijn over mijn leven en naar het buitenland te gaan met een groep vreemdelingen voelde een beetje oncomfortabel. Maar eenmaal met z’n allen bij elkaar was dit niet meer zo eng. De openheid van de andere deelnemers was inspirerend en de omgeving voelde hierdoor veilig om zelf open te zijn. Dit was heel leerzaam, want ondanks dat veel deelnemers hun verhaal heel duidelijk konden vertellen was het niet erg als iemand dat minder goed kon. Iedereen werd gerespecteerd er was geen goed of fout, ook niet tijdens het opstellen van de leerdoelen voor het Boostcamp. Iedereen gaf één ding aan die ze wilden leren en daar zouden we in Frankrijk mee aan de slag gaan.
Na de intensieve kennismaking reden we een aantal weken later naar Weeze om het vliegtuig te pakken naar Beziers. Vanaf het vliegveld was het nog bijna 2 uur rijden naar de locatie. Deze locatie, een paardenranch, lag diep verborgen in de bergen. We gleden met de bus langs de bergranden en doken toen off-road de bossen in. Hobbelend kwamen we aan op de Ranch. Ik heb alleen maar met verwondering naar buiten gekeken, dit zou een toffe 4 dagen worden.
De hele 4 dagen was het weer erg guur en zo mistig dat je niet verder dan 5 meter kon zien. Maar ondanks het weer was de sfeer warm en vertrouwd. Zelfs als we naar buiten gingen voor een activiteit. Elke dag hadden we activiteiten gepland staan. Van boogschieten tot groepsspelletjes en katten knuffelen. De tofste activiteit vond ik dat we in de koude wind met een paard aan de teugel een parcours moesten afleggen. We moesten het paard leiden over heuvels en boomstammen, door een deurtje heen. Hiervoor moest je echt het vertrouwen winnen van het paard en het paard moest jou ook vertrouwen. Het was bijzonder om een soort connectie te voelen met een dier dat een stuk groter is.
Maar niet alles was alleen maar ontspannen. Ik en alle andere jongeren waren natuurlijk gekomen met ieder een persoonlijk doel. De een was gekomen om te leren meer voor zichzelf op te komen, de ander om emoties te herkennen. Iedere dag hadden we verschillende coaching sessies met opdrachten die je samen of alleen uitvoerde. Elke opdracht was gericht op bewustwording en het werken aan je persoonlijke doel. De verhalen die tijdens de opdrachten naar boven kwamen waren meestal pittig om aan te horen en vaak kwam er veel emotie los. Maar ieder verhaal mocht er zijn en was even bijzonder. Iedereen kreeg echte aandacht, iedere storing en strijd mocht er zijn. En dat is wat het Boostcamp heel bijzonder en onvergetelijk maakt voor mij. Het feit dat iedereen, en dus ik ook, er gewoon mocht zijn zoals hij of zij was. Met alle gebreken, alle moeilijke dingen, maar ook alle mooie dingen en kleine positieve veranderingen.
Binnen de groep had je één persoon waar je de meeste opdrachten mee deed, je buddy. Hij of zij hield een extra oogje in het zijl bij de ander en ook andersom. Ook hielp je buddy in het zetten van stapjes richting je leerdoel. Vaak dacht ik dat ik stilstond, dat ik niks had gedaan die dag met mijn leerdoel. Maar dan wees mijn buddy mij op iets kleins wat ik anders had gedaan of waaruit bleek dat ik toch bewuster bezig was met mijzelf. Zo zette we beide kleine stapjes, mijn buddy en ik. Want ik hielp haar ook deze stapjes te zien.
