Julian bij de politie

Het verhaal begint bij de VakantieVierdaagse van Stichting KinderDroomWens waar we een maand geleden aan mee hebben gedaan. Eén van de mensen die we daar ontmoet hebben is Pieter, een agent bij de waterpolitie in de regio Limburg. Tijdens het weekend hoort Pieter over Julian zijn fascinatie voor de politie, waarop hij meteen zegt “iets” te zullen gaan regelen voor hem. Omdat Pieter ook mensen opleidt voor de waterpolitie kent hij een aantal collega’s die bij ons in de buurt werken. Pieter laat er geen gras over groeien en al snel heeft hij hen gesproken, wordt er een dagprogramma gemaakt en prikken we gezamenlijk een datum.

Op zondag 28 december rijdt Pieter rond 11:00 uur met een politiebusje bij ons de straat in. Onderweg heeft hij Monique, Frederique en Fleur van Stichting KinderDroomWens opgepikt. Pieter werkt ook als vrijwilliger voor de stichting en zij zullen ons vandaag vergezellen. De eerste van de 4 vlaaien die Pieter meegenomen heeft gaat mee naar binnen voor bij de koffie.

Na de koffie gaan we allemaal het politiebusje in en rijden we naar de waterpolitie van Amsterdam. Aangekomen bij het Westerdok stopt er een auto met 2 bekenden achter ons. Het zijn Marc en Bonno, een vader en zoon die we ook tijdens de VakantieVierdaagse ontmoet hebben.
Mark is chefkok in een restaurant in een groot bedrijvenpand langs het IJ en had ons daar graag uitgenodigd voor een hapje en een drankje. I.v.m. de beveiliging in het weekend was dit niet mogelijk, maar hij nodigt ons wel uit om aan het eind van de dag, als Julian nog genoeg zin en energie heeft, bij hem thuis langs te komen en daar wat te eten met z’n allen. Gezellig, dat gaan we zeker doen als Julian niet te moe is. Omdat er ruimte genoeg is aan boord, en we anders gewoon een beetje inschikken, gaan Mark en Bonno ook mee het water op.

We worden uitgebreid begroet door enkele collega’s van Pieter, en de 2 agenten die ons begeleiden aan boord zijn heel erg vriendelijk. Onder het genot van de 2e vlaai vertellen ze ons van alles, of het nu gaat om de politieboot, de haven, hun werk of varen in het algemeen, het maakt niet uit, ze nemen de tijd om alles uitgebreid uit te leggen. Ook mogen we even beneden in de boot rondkijken. Al snel krijgt Julian een politiepet en mag hij plaatsnemen aan het roer (noem je dat nog zo bij een moderne politieboot?) en moet hij zelf sturen en gas geven. En dat doet hij meer dan prima!

Wel is het, zeker bij de bochten, goed opletten want we zijn niet de enige boot op het water, maar we komen nooit te dicht bij andere schepen in de buurt. We zijn verbaasd over wat we allemaal zien; gigantische bergen met kolen, grote schepen afgeladen met gloednieuwe auto’s en mega parkeerplaatsen ernaast ook helemaal vol met nieuwe auto’s, het Veronica schip, het REM eiland, een oude Russische onderzeeër die vanwege een conflict in de haven ligt te vergaan, echt teveel om op te noemen. Op de terugweg is er een rustig stukje waar het gas even wat verder open kan.

Eigenlijk mag je daar niet zo hard, maar dat is dan weer het voordeel van varen op een politieboot. Als we weer aan land zijn bedanken we de 2 agenten voor de geweldige rondvaart. Hun behulpzaamheid en enthousiasme heeft ons diep geraakt en wat een fijne ochtend hebben ze ons, maar vooral Julian bezorgd. Lang kunnen we daar echter niet bij stilstaan want we worden op de volgende locatie verwacht: Schiphol!

Bij de Dienst Luchtvaart van de politie worden we enthousiast onthaald door Klaas. Hij brengt ons naar de kantine, waar we beginnen met een kopje koffie en vlaai nr. 3. Julian weet dat we er in ieder geval een rondleiding gaan krijgen. Ook weet hij dat er een zeer kleine kans bestaat dat hij mag gaan vliegen, maar dat hij er absoluut geen rekening mee moet houden. Wat hij niet weet is dat we een paar dagen eerder van Pieter hebben vernomen dat de vlucht daadwerkelijk ingepland staat en deze doorgaat tenzij er iets bijzonders gebeurt.

Even later komen Kristi en Joop ons vertellen dat we met hen mee mogen vliegen in een echte politiehelicopter. Omdat Julian het behoorlijk spannend vindt leggen ze hem rustig uit wat hij kan verwachten en vertellen ze hem ook dat ze rustig zullen vliegen en hij het in de lucht altijd aan kan geven als er iets is. Er is ruimte voor 3 passagiers dus Julian mag zeggen wie er nog meer mee gaan. Papa is de eerste en na lang genoeg een puppy face opgezet te hebben is Esmée uiteindelijk toch de tweede. Mama gaat onze vlucht op de monitors van de controleruimte volgen. Eerst vragen ze ons nog waar we heen willen vliegen. Een print met de plattegrond van onze wijk hebben ze al bij zich, maar het lijkt ons ook wel leuk om over het huis van opa en oma van Altena in Heemstede te vliegen. Het adres wordt genoteerd en ook van die wijk wordt er een plattegrond geprint.

Omdat Julian graag Raymondo bij zich heeft gaat Esmée voorin, de plek met het beste uitzicht. We krijgen eerst een heleboel uitleg want er zijn natuurlijk een aantal procedures waar we ons aan moeten houden. Maar dan komt toch eindelijk het moment dat we de lucht in gaan. We vertrekken over Schiphol en scheren vlak langs de verkeerstoren. Daar weten ze dat de politiehelicopter vandaag bijzondere passagiers heeft en alle luchtverkeersleiders staan ons dan ook boven in de toren uit te zwaaien. Dat is gaaf! Julian vindt het nog een beetje moeilijk ervan te genieten, maar hij weet zich door rustig adem te blijven halen goed onder controle te houden. Langzaamaan glijdt de spanning van zijn schouders en begint ook hij er steeds meer van te genieten.

Vanaf Schiphol vliegen we richting Hoofddorp waar we binnen een paar seconden zijn. We hebben vanaf Schiphol een hoop mensen in de buurt gewaarschuwd dat we eraan komen en we zijn nog niet uit het zicht verdwenen bij Miranda of ze krijgt de eerste foto’s al binnen van mensen die ons gespot hebben. We draaien een paar rondjes boven ons plein en zien de buren als kleine poppetjes naar ons zwaaien. Dit is echt zo bijzonder! Vervolgens gaan we richting Heemstede waar we opa en oma ook in hun straat zien springen en zwaaien. Vanaf Heemstede vliegen we vervolgens naar Zandvoort, waar we een paar rondjes boven de duinen en het circuit doen voordat we richting IJmuiden vertrekken. We vliegen over de kustlijn, met aan onze linkerkant een oneindig uitzicht over de Noordzee met een supermooie laaghangende zon erboven en aan de rechterkant het strand dat op deze schitterende (beter hadden we niet kunnen treffen!) dag vol is met mensen. Kristi besluit dat we nog wel wat lager kunnen vliegen en op een gegeven moment vliegen we op zo’n 20 meter hoogte. Later horen we dat dat in de controlekamer ook niet onopgemerkt is gebleven.

Langs de hoogovens van IJmuiden vliegen we over het Noorzeekanaal richting Amsterdam. Terwijl we dat doen probeer ik alles op me in te laten werken en merk ik dat het me ontroerd. Niet alleen de bijzondere dingen die we vandaag doen, maar vooral doordat er al de hele dag zoveel mensen voor ons in de weer zijn. Mensen die wij niet kennen, maar die Julian zijn verhaal gehoord hebben en besloten hebben ons een onvergetelijke dag te bezorgen. Mensen die ons zeggen dat het een kleine moeite is, maar die het toch maar even doen en alles vandaag tot in de puntjes voor ons verzorgd hebben. Het raakt me diep en ik besluit dat beter is me snel te focussen op de grote tanker die onder ons langs vaart.

Even later herkennen we een aantal schepen en gebouwen die we eerder op de dag vanaf de politieboot hebben gezien. Ook de politieboot zelf ligt nog waar we ‘m een paar uur geleden achtergelaten hebben. Vervolgens vliegen we over het centrum van Amsterdam en zien we het monument op de Dam vlak onder ons liggen. Wat ziet Amsterdam er mooi uit van boven met al die oude gebouwen en die kanalen. Kristi vraagt of we nog iets willen zien en we laten weten dat de Amsterdam Arena ons wel leuk lijkt. Joop, die naast ons zit, laat duidelijk merken wat hij van onze keuze vindt. Dat zou een goede zijn voor opa de Kievit! Na 2 rondjes boven de Arena is het tijd om terug te gaan naar Schiphol. Daar krijgen we nog een rondleiding door de hangar en krijgen we te zien hoe we gevlogen zijn. Bij het afscheid laten Kristi en Joop weten dat ze de volgende keer dat ze over Hoofddorp vliegen en er tijd voor is, ze even boven de Carolineburg stil zullen blijven hangen als teken dat ze aan ons denken. Nu is Miranda degene die een traantje weg moet pinken.

Vervolgens rijden we naar Purmerend, waar de tafel al gedekt staat. Het is fijn om naast Mark en Bonno ook Wendy en Manouk weer te zien. De avond is erg gezellig, we gaan eigenlijk gewoon verder waar we vorige keer gebleven zijn. Julian en Bonno vermaken zich prima samen, en Manouk en Esmée (die tijdens het eten ongemerkt met Pieter zijn zoon Remi zit te skypen) hebben elkaar ook weer gevonden. Omdat Pieter nog een hele rit voor de boeg heeft naar Linne proberen we het niet al te laat te maken. We maken nog een selfie met de hele groep en daarmee is er een eind gekomen aan een fantastische dag.

Pieter, nu houden we er echt mee op hoor, maar nog een laatste keer uit het diepst van ons hart: Bedankt!
Monique, Frederique en Fleur, bedankt voor alles wat jullie in 2014 voor ons betekend hebben, zowel met de Stichting als persoonlijk. Jullie zijn fantastisch!
Mark, Wendy, Manouk en Bonno, wat ontzettend leuk jullie weer gezien te hebben en bedankt voor jullie gastvrijheid en de lekkere hapjes.

Maar vooral heel veel dank aan alle collega’s van Pieter die vandaag voor ons klaar gestaan hebben. Jullie hebben Julian en ons een onwerkelijk mooie dag bezorgd en dat betekent heel veel voor ons! We zullen het nooit vergeten!

Oh ja, en de 4e vlaai? Die is bij Mark en Wendy de koelkast in gegaan.