ERVARING VAN ELLEN
Op 28 mei krijgt onze dochter Julie de diagnose hersenstamkanker. Na vier maanden overlijdt zij, Julie was toen 12 jaar. Verslagen blijven we achter, het enige wat ons nog op de been houdt is haar broertje Youri, dan 9 jaar. Voor hem willen en moeten we verder, maar hoe…
We gaan op zoek naar iets wat ons, maar vooral ook Youri kan steunen. Hem weer een beetje vertrouwen te geven in het leven en in zichzelf!
Al snel komen we bij Stichting Kinderdroomwens…
DE FAMILIEVIERDAAGSE
We worden uitgenodigd voor de FamilieVierdaagse, toch wat aarzelend zeggen we ja, want hoe zou het zijn vier dagen samen met andere gezinnen optrekken. Iedereen met een eigen verhaal.
Na een partijtje bowlen gaan we naar de groepsaccomodatie in Schaijk. Er heerst een ontspannen sfeer, iedereen maakt een praatje met elkaar. Na het eten maken we officieel kennis met elkaar, iedereen verteld zijn verhaal. En ook al zijn alle verhalen anders, de verbondenheid is groot. Wij voelen ons vanaf dat moment alsof we in een warm bad terecht zijn gekomen! Even hoeven we niet uit te leggen waarom we wat stiller zijn, of waarom we boos zijn. Hoe fijn is het, dat als je het even niet ziet zitten, iemand spontaan een arm je heen slaat… Ook zien we Youri helemaal opleven, niemand vindt het raar als hij even moet huilen. Alle kinderen begrijpen elkaar, alsof ze elkaar al heel lang kennen.
Zaterdagochtend ontbijten we met z’n allen. Daarna staat het maken van een collage op het programma, je ziet mensen kijken een collage, waarom? Maar al snel gaat iedereen aan de gang. Elk gezin krijgt een groot schilderdoek en op en tafel liggen allemaal schilderspullen, tijdschriften, en andere knutselmaterialen. Als ik om me heen kijk zie ik iedereen druk bezig, even helemaal in een eigen wereldje… er worden de mooiste kunstwerken gemaakt allemaal met een eigen verhaal! Het mooie is dat wel alle schilderijen met kleur zijn….
Bij de lunch zie je dat steeds meer gezinnen door elkaar gaan zitten, ook Youri zit niet steeds bij ons, maar zoekt z’n nieuwe vriendjes op, dat heeft hij lang niet gedaan. Als ik er met andere moeders over praat ervaren die het hetzelfde en zijn er ook verbaasd over. ‘s middags is er een groepssessie voor de volwassenen, de kinderen blijven bij de vrijwilligers die allemaal leuke spelletjes met ze doen. In de groepssessie wordt veel gedeeld, er komen bij iedereen emoties los, maar het is zo veilig dat dat ook kan! Na weer heerlijk te hebben gegeten, is er een gezellige avond, alles mag niets hoeft! Er worden spelletjes gedaan, gekletst. (En het gaat echt niet alleen maar over serieuze dingen) Ook wordt er gelachen. Als ik op een gegeven moment Youri zie dansen en lachen wordt het me allemaal even teveel, het is lang geleden dat ik hem zo ontspannen heb zien bewegen en lachen, zijn ogen stralen! Meteen krijg ik een arm om me heen en een knuffel. Zo warm…
Zondagochtend na het gezamenlijke ontbijt is er een klankschalensessie. Of je nou op een matje op de grond ligt, of in een rolstoel zit of in een box ligt dit is voor iedereen fijn. Het voelt als een warm muziek bad. Iedereen geniet!
Het is mooi om te zien dat iedereen na het eten helpt met afruimen en afwassen, ook hier voel je de verbondenheid. Er wordt veel gelachen bij het afwassen, niemand vindt het erg. Het weer is super en de middag vermaakt iedereen zich met wandelen, springen op het springkussen. (ook de volwassenen), of gewoon lekker zitten in het zonnetje.
’s Avonds wordt er gekookt door vier gasten uit Syrië! Zij hebben de hele dag in de keuken gestaan en hebben heerlijk gekookt! Alle tafels zijn aan elkaar geschoven en we zitten als 1 grote familie aan tafel!
Na het eten worden alle stoelen aan de kant gezet en krijgen we optreden van Bennie Solo. Wat is het mooi om te zien dat een groep mensen die allemaal hun eigen verdriet hebben te zien springen, zingen en lachen! Wat ik zelf zo fijn vind is dat niemand raar keek toen ik zo vrolijk deed, het kan hier gewoon! Thuis wordt er dan weleens gekeken met een blik, van hoe kan jij nou vrolijk zijn…
Maandag mogen alle gezinnen in de welness. Heerlijk om nog even te ontspannen, het bubbelbad, de sauna, alles is even fijn. Niemand wil dat dit weekend stopt, maar om 16.00 uur is het dan toch echt tijd om naar huis te gaan. We staan in een grote kring met de armen om elkaar heen, als het nummer mag ik dan bij van Claudia de Breij klinkt, beseft iedereen dat we een heel bijzonder weekend hebben gehad….
Een heel weekend waarin we veel praten, huilen, maar ook veel lachen! Vrienden maken, die we nooit meer vergeten.
