Het Erik-Festival in Heemskerk

Bij zonsondergang reden wij eindelijk het mij onbekende Heemskerk binnen. Onvermoed brak de zon door en een  fluwelig licht van zacht oranje streek langs de raampartij van de magnifieke kerk, waardoor deze een onwerkelijke uitstraling kreeg tegen de loodgrijze wolken erachter. Links van ons de eerste voortekenen van wat later een in alle opzichten indrukwekkend feest zou worden. Reusachtige rode windvangers flankeerden de entree van een café waar rokende jongeren onze zuurstokroze Fiat 500 van Stichting Kinderdroomwens nakeken. “Dat is het”, zei Monique, “de Nozem en de Non”. “Lets roll”, zei ik met de diepste stem die ik had.

 Toeval bestaat niet, zegt men wel eens. En toch was er verder geen aanwijsbare reden waarom onze contactpersoon, Wesley Smit, en zijn vrienden van Stichting Ezelsvrienden  toen de voorbereidingen van het jaarlijkse Erik Festival vergden dat er weer een goed doel moest worden gevonden, kozen voor Stichting Kinderdroomwens. Het Erik Festival is een successtory. Geïnitieerd ter nagedachtenis aan Erik Zoon die in de zomer van 2009 kwam te overlijden aan de gevolgen van kanker is het Erik Festival uitgegroeid tot een geweldig feest waar mensen uit de wijde omgeving op afkomen . Niet in de laatste plaats door de line up: StarFish, Q.E.D., The Relic en als kers op de taart: Paper Plane. Ook dit jaar weer is de opkomst enorm.  Gasten doneren vrijblijvend het bedrag dat zij over hebben om deel te nemen aan het feest en te genieten van de rockmuziek met elkaar. De opbrengst wordt jaarlijks geschonken aan een goed doel naar keuze en een surftochtje op het internet bracht Stichting Kinderdroomwens naar voren.

Stichting kinderdroomwens zet zich in voor kinderen die een ingrijpende, traumatische ervaring hebben gehad. Dat kan het verlies zijn van een broertje of zusje, of een ouder, een ernstige ziekte, misbruik of mishandeling. Kortom, kinderen (en hun gezinnen) die even een steuntje in de rug nodig hebben. Kinderen die moeten kunnen zijn wie ze zijn, welke beperking ze ook hebben.

We begonnen gezellig en rustig in de Non waar tussen de optredens door nog even tijd ingeruimd werd voor het optreden van Anouk met Birds tijdens het Eurovisie Songfestival. Daar hadden we een bijzondere ontmoeting met de ouders, zus en vriendin van Erik. We hebben een mooi gesprek met ze over Erik. Over wie hij was. Over zijn enorme positieve krachtige persoonlijkheid. Over een jongen die wist dat hij slechte vooruitzichten had, maar die desondanks roeide met de riemen die hij had en er het beste van maakte. Een jongen die vandaag herdacht wordt and I can see why….

Nadat de laatste gitaarklanken waren weggestorven werd het gejoel van de aanwezigen verdrongen door ronkend gitaarwerk.  “Status Quo”, mompel ik nog, maar Monique trekt me aan de hand mee naar de Nozem.  Een grote, zwetende, deinende en zeer goed geluimde massa feestgangers bevindt zich recht voor ons. Het lijkt wel een enorm lichaam. Een ietwat angstaanjagend lichaam in het begin: de Heemskerkers, die zichzelf ezels noemen, zijn  elkaar echter goed gezind en ons ook. Wat een sfeer! Helemaal te gek! Bonkend op de muziek, met ontblote bovenlichamen en het bier in de hand zwepen zij elkaar op tot zichtbare tevredenheid van de frontman van Paper Plane. 

Wesley heeft ons gevonden in de massa. Het is tijd om de cheque in ontvangst te nemen. We dringen door de massa achter hem aan. Backstage. De artiesten die Paper Plane vooraf gingen zitten even te chillen in een ruimte met een welverdiende versnapering. Wesley introduceert ons aan zijn broer, Stefan. Een superaardige gast die ons het podium op dirigeert. Hij spreekt de menigte toe om te vermelden wat de opbrengst van deze avond is: € 7850! Een waanzinnig bedrag waar wij als stichting Kinderdroomwens fantastische dingen mee kunnen doen. Met de cheque en een grote bos bloemen in de hand gaan we via de artiestenuitgang weer de zaal in. Daar speelt de band haar versie van Leaving on a jetplane van John Denver. Niet alleen de uitvoering van dit nummer maar vooral de uitwerking ervan op de zaal treft me als een moker. Iedereen is tot tranen geroerd door deze krachtige versie van Denver’s lied over afscheid. We vangen nog een glimp op van Erik’s ouders, zus en vriendin. Zijn vrienden staan bewogen mee te blèren. Wat een geweldige onvergetelijke avond. Geweldig volkje, die Heemskerkers. Om het met  John F. Kennedy te zeggen: “Ich bin ein Esel”.